Rada Naukowa

Prof. dr hab. Kazimierz Jodkowski

ur. 14 II 1950 r., filozof nauki

W latach 1969–1974 studiował filozofię przyrody na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, przez parę miesięcy pracował na KULu, od 1975 do 1996 roku pracował na Uniwersytecie Marii Curie–Skłodowskiej, a od 1995 do 2019 roku na Uniwersytecie Zielonogórskim i od tego roku jest na emeryturze. W 1983 roku zdobył stopień doktora, a w 1992 roku – doktora habilitowanego, oba stopnie z filozofii nauki. W 2000 roku Prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych w dziedzinie filozofia. Zainteresowania: filozofia nauki i filozofia przyrody, zwłaszcza uhistoryczniona filozofia nauki oraz filozoficzno-metodologiczne aspekty kontrowersji ewolucjonizm-kreacjonizm i ewolucjonizm-teoria inteligentnego projektu. Jest autorem 4 monografii i ponad 150 artykułów.

Prof. dr hab. Marian Józef Wnuk

ur. 11 XII 1948 r., chemik i filozof przyrody
W latach 1967-1972 studiował chemię na UMCS. W roku 1975 podjął studia w KUL, gdzie ukończył filozofię przyrody. W latach 1981-1985 pracował jako asystent w Katedrze Biologii Teoretycznej KUL. W roku 1984 obronił dysertację doktorską pt. „Rola układów porfirynowych w ewolucji życia”. Następnie, do roku 1996, zatrudniony na etacie adiunkta. Napisał rozprawę habilitacyjną pt. „Istota procesów życiowych w świetle koncepcji elektromagnetycznej natury życia: Bioelektromagnetyczny model katalizy enzymatycznej wobec problematyki biosystemogenezy”, na podstawie której otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie filozofii – filozofii przyrody. W roku 2015 uzyskał tytułu profesora nauk humanistycznych, postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Pana Andrzeja Dudy. W tym samym roku został zatrudniony na etacie profesora nadzwyczajnego. Jest autorem trzech książek (ostatni tytuł: „Geneza i rozwój idei elementarnej jednostki życia. W kierunku filozofii nanobiologii”) i kilkudziesięciu artykułów.

Prof. dr hab. Stanisław Mariusz Karpiński

ur. 5 XI 1960, biotechnolog, profesor nauk biologicznych

W 1994 roku uzyskał stopień doktora w Szwedzkim Uniwersytecie Rolniczym (SLU) w Umeå w zakresie komórki drzew i biologii molekularnej roślin. Następnie odbył staż podoktorski w John Innes Center w Norwich w Wielkiej Brytanii. W 1997 został adiunktem w SLU i w tym samym roku odkrył i opisał w „The Plant Cell” mechanizm retroaktywnej komunikacji chloroplastów z jądrem komórkowym, a w 1999 roku wraz z zespołem odkrył i opisał w „Science” mechanizm systemowej nabytej aklimatyzacji (ang. SAA) u roślin. W tym samym roku został zatrudniony na Uniwersytecie Sztokholmskim jako profesor fizjologii molekularnej roślin. W latach 2004, 2007 i 2008 w trzech kolejnych artykułach w „The Plant Cell” odkrył i opisał wraz z zespołem molekularny i fizjologiczny mechanizm programowanej śmierci komórki (apoptozy) zależnej od absorpcji energii w nadmiarze i chloroplastowych retroaktywnych sygnałów. W 2009 roku został laureatem pierwszego konkursu WELCOME Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, otrzymał tytuł profesora od Prezydenta RP i związał się z Katedrą Genetyki, Hodowli i Biotechnologii Roślin Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. W 2010 roku kierowany przez niego zespół w SGGW przedstawił na łamach tego samego czasopisma analogiczny do systemu nerwowego zwierząt systemowy mechanizm przekazywania sygnałów elektrycznych w odpowiedzi na zmienną absorpcję energii oraz fizjologiczną pamięć świetlną u roślin. Podobnie w 2022 roku odkrył i opisał w „The Plant Cell” mechanizm przekazywania sygnałów elektrycznych między stykającymi się liśćmi różnych roślin i molekularny mechanizm sieciowo nabytej aklimatyzacji (ang. NAA). Wraz ze swoimi zespołami opublikował ponad 90 eksperymentalnych artykułów i kilkanaście przyznanych i wdrożonych patentów. Jego Indeks Hirsha = 47 (GS 2022), a jego prace były cytowane ponad 11 000 razy. W 2012 roku został sekretarzem stanu w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego, w latach 2017–2018 był dyrektorem Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin w Radzikowie, od 2015 roku jest członkiem Narodowej Rady Rozwoju (NRR) przy Prezydencie RP. W grudniu 2022 roku został powołany na 4 letnią kadencję jako członek Rady Narodowego Centrum Nauki (NCN) w Krakowie. Jest członkiem wielu innych rad i towarzystw naukowych, jest również aktywnym strzelcem sportowym.

Prof. dr hab. inż. Artur H. Świergiel

ur. 26 VIII 1952 r., biolog specjalizujący się w fizjologii zwierząt

Absolwent SGGW, UW oraz Uniwersytetu w Cambridge (doktorat w zakresie biologii stosowanej). Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz innych polskich i zagranicznych towarzystw naukowych, profesor mianowany Republiki Francuskiej. Po pracy w instytutach PAN, jak również na uniwersytetach w Cambridge, Lozannie, Lyonie, Madison i Shreveport, w 2007 r. podjął pracę na Wydziale Biologii Uniwersytetu Gdańskiego. Współzałożyciel firm biotechnologicznych. Kierownik Pracowni Fizjologii Behawioru i Stresu na Wydziale Biologii Uniwersytetu Gdańskiego.

Współautor wielu prac badawczych, recenzent w kilkudziesięciu redakcjach międzynarodowych czasopism naukowych oraz recenzent międzynarodowych projektów naukowo-badawczych. Prowadzi działalność społeczną, związkową i dobroczynną (współzałożyciel Samorządnego Związku Zawodowego Pracowników Nauki, Techniki i Oświaty, Fundacji Dobrego Państwa, Medical Aid for Poland, Parcels for Poland, Polish Hospital Fund, przewodniczący Biura Informacyjnego NSZZ „Solidarność” w Wlk. Brytanii).

Prof. dr hab. Andrzej Myc

21 III 1953 – 22 X 2022, biolog

Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, wydziału nauk przyrodniczych. W 1977 roku rozpoczął pracę w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej (IITD) PAN we Wrocławiu. W 1984 roku obronił pracę doktorską, a w 1988 roku rozpoczął studia post doktoranckie w Memorial Sloan-Kettering Cancer Center w Nowym Jorku. Pięć lat później przeniósł się do Indiana University w Indianapolis, IN, gdzie kontynuował badania nad szokiem septycznym. W 1997 roku został zatrudniony na University of Michigan w Ann Arbor. Tam zajmował się wykorzystaniem nanotechnologii w projektowaniu celowanych leków anty-nowotworowych oraz projektowaniem szczepionek dośluzówkowych nowej generacji, opartych na wykorzystaniu nanoemulsji. W 2012 roku został doktorem habilitowanym. W 2013 roku przeszedł na emeryturę (professor emeritus). W roku 2019 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.